Μοριάκ, Φρανσουά

(Francois Mauriac, Μπορντό 1885 – Παρίσι 1970). Γάλλος ποιητής, μυθιστοριογράφος, θεατρικός συγγραφέας και δημοσιογράφος. Ο Μπαρές υποδέχτηκε με ενθουσιασμό την πρώτη ποιητική συλλογή του (1909), και το 1913 άρχισε τη μεγάλη αφηγηματική παραγωγή του, την οποία χαρακτηρίζει ένα σταθερό ενδιαφέρον για την ψυχολογική ανάλυση και τις πνευματικές συγκρούσεις που πηγάζουν από τη «συνείδηση της αμαρτίας» μέσα στα πλαίσια του προβληματισμού ενός καθολικού και του αστικού περιβάλλοντος της επαρχίας. Από τα πιο γνωστά μυθιστορήματα του αναφέρουμε: Το φιλί στο λεπρό (1922), Η έρημος της αγάπης (1925), Τερέζα (1927), Ο κόμπος των εχιδνών (1932), Το μυστήριο Φροντενάκ (1933), Οι μαύροι άγγελοι (1936) και Ντεσκερού, Ένας έφηβος τον παλιού καιρού. Αξιοσημείωτα είναι και τα κριτικά και βιογραφικά του δοκίμια –μεταξύ αυτών η Ζωή του Χριστού (1936)–, το Ημερολόγιο, μερικά θεατρικά έργα και τα πολιτικά του άρθρα συγκεντρωμένα κατά ένα μέρος στους δύο τόμους των Σημειώσεων (1958 – 60). Δημοσίευσε επίσης τη βιογραφία Ντε Γκολ (1964) και δύο αυτοβιογραφικά βιβλία, Εσωτερικές αναμνήσεις (1965) και Πολιτικές αναμνήσεις (1967). Ακαδημαϊκός από το 1933, πήρε το βραβείο Νόμπελ το 1952. Στις πολιτικές του θέσεις ο Μ. εμφανίζεται περίπλοκος και κάποτε αντιφατικός, αλλά υπήρξε πάντα «ο εργάτης του πνεύματος και ο άνθρωπος με την ανήσυχη πίστη».